Πως να νιώσεις όταν στην αρχή της καριέρας σου αγγίζεις ένα ιερό τέρας του ελληνικού αθλητισμού; Μέσω της συνέντευξης είχα την τιμή να φιλοξενηθώ στην οικεία του Στέλιο Καζάζη και να μου διηγηθεί ιστορίες από την μεγάλη καριέρα του αλλά και υλικό της εποχής με εφημερίδες και φωτογραφίες. Ο άνθρωπος που απέχει και δεν μιλάει σχεδόν ποτέ, μου αφιέρωσε το χρόνο του, και μου ανοίχτηκε για όλα όσα έζησε στον Ελληνικό αθλητισμό, τα τρόπαια με τον Παναθηναϊκό και την Εθνική Ελλάδος που άγγιξε το ζενίθ της ευτυχίας. Οι Εθνικοί ήρωες εκείνης της εποχής, έγραψαν ιστορία για το Ελληνικό volley, και ο Στέλιος Καζάζης ως αρχηγός άφησε ανεξίτηλο το όνομα του στα ιερά τέρατα του αθλητισμού. Ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών μίλησε στο Ξεπέρασέ τους για όλα και έχω την υπέρτατη τιμή να σας θυμίσω τι έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος που κάθε λέξη του είναι και μια ιστορία αλλά και να μάθουν οι νεότεροι. Ο Στέλιος Καζάζης γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη στις 31 Μαρτίου του 1958 και ζει στην Αθήνα. Μετακινήθηκε από την Δημόκριτο της Θεσσαλονίκης στον Παναθηναϊκό, λόγω Γιώργου Βαρδινογιάννη. Είναι τελειόφοιτος του ΤΕΦΑΑ Αθηνών και έχει ψηφιστεί από τον κόσμο και τους δημοσιογράφους ως "ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών". Έχει κατακτήσει 4 πρωταθλήματα και 4 κύπελλα Ελλάδος ενώ τα τρία είναι νταμπλ (1982,1984,1985), αλλά και δύο πρωταθλήματα Ελλάδος στο beach Volley. Ενώ σαν προπονητής έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα Ελλάδος το 2004 και το κύπελλο Ελλάδος το 2010. Έτσι έγινε ο μοναδικός αθλητής του Παναθηναϊκού που κατακτάει πρωτάθλημα και ως παίκτης και ως προπονητής.
Ξεκινήσατε από τη Θεσσαλονίκη και το Δημόκριτο αλλά οδεύσατε προς Αθήνα όπως πολλοί. Σε τι υστερούσαν οι ομάδες της Θεσσαλονίκης; ήταν στόχος ζωής εξαρχής το επαγγελματικό volley;
Ο στόχος μου ήταν η πρωτιά, οι νίκες και τα πρωταθλήματα. Εκείνη την εποχή, οι ομάδες της Θεσσαλονίκης δεν είχαν αυτήν την δυνατότητα. Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός δεν άφηναν κανένα περιθώριο για όλες τις υπόλοιπες ομάδες. Ήμασταν ερασιτέχνες με δελτίο και η μεταγραφή σε άλλη ομάδα, χωρίς την συγκατάθεση του σωματείου ήταν αδύνατη, με ότι αυτό συνεπάγεται. Οι διαφορές ήταν πολύ σημαντικές. Εμείς κάναμε προπόνηση 2-3 φορές την εβδομάδα σε ανοιχτό γήπεδο και τα πόδια μας πονούσαν από το τσιμέντο, ενώ αυτοί έκαναν προπόνηση σε κλειστά γήπεδα και κάθε μέρα. Η οργάνωση ήταν ανύπαρκτη (σε όλα τα επίπεδα) σε αντίθεση με με τις δυο ομάδες της Αθήνας. Eίχαμε όμως ένα υπέροχο δέσιμο μεταξύ μας, που αυτό μας κρατούσε, αν και δεν έφτανε για το παραπάνω βήμα, που ήθελα.
Το ότι η ομάδα του Δημόκριτου κατάφερε να πάρει την 3η θέση στο πρωτάθλημα Ελλάδος ήταν ένας άθλος. Για τους πολλούς ήταν κάτι μοναδικό, για εμένα όμως δεν σήμαινε κάτι ιδιαίτερο. Η χαρά μου ήταν η χαρά των συμπαικτών μου στον Δημόκριτο. Πιτσιρικάς τότε, ήμουν ο μικρός τους, με πρόσεχαν και με βοηθούσαν. Με θεώρησαν ταλέντο και χωρίς να το πολυκαταλάβω έγινα ο πρώτος μεταγραφικός στόχος για τους δυο μεγάλους της Αθήνας.
Η μεταγραφή μου όμως, είτε στον Παναθηναϊκό είτε στον Ολυμπιακό, ήταν απόφαση που θα έπαιρνε η ομάδα μου -ο Δημόκριτος - και κατά δεύτερο λόγο ήταν το δικό μου θέλω. Σαν αθλητής ερασιτέχνης με δελτίο, ουσιαστικά δεν είχα λόγο στην προτίμηση μου. Αν τα ανταλλάγματα ικανοποιούσαν την ομάδα μου, τον Δημόκριτο, η μετακίνηση μου ήταν μονόδρομος.
Τώρα το volleyστη Θεσσαλονίκη αρχίζει και ακμάζει. Ο ΠΑΟΚ είναι μεγάλη δύναμη,ο Ηρακλής βρίσκει τον καλό του εαυτό και ο Άρης ανεβαίνει σιγά σιγά. Τι γνώμη έχετε για τις τρεις ομάδες;
Ο Ηρακλής είναι διαχρονική αξία με μεγάλη ιστορία στο Ελληνικό βόλλευ. Πέρασε μια δύσκολη περίοδο, ξαναστάθηκε στα πόδια του και χρόνο με τον χρόνο έχει ανοδική πορεία.
Ο ΠAOK είναι η νέα μεγάλη δύναμη στο Ελληνικό βόλλευ. Τα τελευταία χρόνια κερδίζει τίτλους και έχει πλέον στόχο μόνο τον πρωταθλητισμό και αυτό δίνει μεγάλη αξία στο πρωτάθλημα με την δυναμική που έχει αυτή η ομάδα.
Ο Άρης λείπει από την Α1. Εύχομαι να ξεπεράσει την κρίση και να τον δούμε και πάλι στο ανώτερο επίπεδο του πρωταθλήματος, γιατί η απουσία του από την Α1 είναι κάτι παραπάνω από αισθητή.
Τον Παναθηναϊκό στο βόλεϊ τον υπηρετήσατε και σαν παίκτης και σαν προπονητής. Έπαιξε ρόλο που περάσατε και από τα δυο πόστα; μπήκατε καλύτερα στο dna του συλλόγου;
Ήταν τιμή μου που ήμουν μέλος της μεγάλης οικογένειας του Παναθηναϊκού. Τα χρόνια που ήμουν μέλος της ομάδας και με τις δυο ιδιότητες ήταν πολλά. Αυτό σημαίνει πως είχα επαφή με χιλιάδες φιλάθλους του Παναθηναϊκού και με δεκάδες παράγοντες, που ήταν όλα αυτά τα χρόνια σε διάφορα πόστα στην ομάδα, με κάθε ιδιότητα. Στο DNA του συλλόγου μπήκα χάρη των φιλάθλων. Είναι κάτι το μαγικό αυτή η επαφή με τους φιλάθλους, είτε με τον καλό τρόπο είτε με δύσκολο τρόπο (πολλές φορές).
Τα συναισθήματα που εισέπραξα ήταν μοναδικά. Η λύπη τους και ο θυμός τους πολλές φορές στις ήττες με προσγείωναν. Αυτό ήταν το ταξίδι μου μαζί τους, που το έκανε πάντα ιδιαίτερο και ξεχωριστό.
Σαν προπονητής ζήσατε και μεταφέρατε στους παίκτες σας όσα μάθατε όλα τα χρόνια. Υπήρξε στιγμή που τα βρήκατε σκούρα και ήσασταν σε αδιέξοδο;
Είναι μεγάλη η χαρά μου να μεταφέρω αυτά που ξέρω στους παίκτες μου, να βλέπω την πρόοδο τους και την ανοδική τους πορεία. Εξίσου σημαντικό είναι να μπορείς να διαχειριστείς τον χαρακτήρα τους να καταλάβεις τα θέλω τους και στο τέλος να τους δεις να ανοίξουν τα δικά τους φτερά και να πετάξουν όσο πιο ψηλά μπορούν.
Η αλήθεια είναι ότι σκούρα τα βρήκα πολλές φορές. Τις περισσότερες λόγω διοικητικής ανυπαρξίας, αθέτηση υποσχέσεων και το χειρότερο, ασύστολα ψέματα. Αυτό φυσικά είχε σοβαρή επίπτωση σε όλη την ομάδα και κυρίως σε εμένα που προσπαθούσα να κρατήσω δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Ο κόσμος αλλάζει κι η εποχή προχωρά μπροστά και πια με έναν καλό μάνατζερ και ένα καλά στημένο facebook ή ένα ωραίο instagram ξεπερνάς κάθε αδιέξοδο. Φυσικά αν προσαρμοστείς στο πνεύμα της νέας εποχής.
Πηγαίνοντας ταξίδι στο χρόνο και τις στιγμές της υποδοχής ηρώων το 1987. Τι θυμάστε να συζητάτε μεταξύ σας στο αεροπλάνο για όσα καταφέρατε για την Ελλάδα και το άθλημα; καταλάβατε τι πετύχατε;
Αυτό που ζήσαμε το 1987 ήταν η απόλυτη εμπειρία ζωής. Ήταν σαν ένα κουβάρι που άρχισε να ξετυλίγεται από το 1980. Καταλάβαμε τι πετύχαμε όταν προσγειώθηκε το αεροπλάνο στο Ελληνικό και τότε αντικρίσαμε μια λαοθάλασσα από χιλιάδες ανθρώπους που πανηγύριζαν μαζί μας σαν μικρά παιδιά. Θα τη θυμάμαι για πάντα αυτή τη στιγμή!
Ήσασταν το μήλο της έριδος για πολλές ομάδες. Το εξωτερικό ήταν κάτι που το θέλατε πολύ; Να φανταστώ δεν ήταν και τόσο εύκολο βήμα ή το σύστημα δεν σας άφηνε να φύγετε;
Είναι αλήθεια πως αυτό ήταν κάτι που το ήθελα πάρα πολύ. Είναι ιδιαίτερα τιμητικό να είμαι ο πρώτος μεταγραφικός στόχος στο σύνολο των ομάδων από Ιταλία, Γαλλία και Γερμανία. Μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω σ’ ένα πιο υψηλό αγωνιστικό επίπεδο. Ήθελα να το ζήσω, να μπω σε αυτήν την δοκιμασία, να δουλέψω και να αγωνιστώ απέναντι σε αθλητές που τους θαύμαζα, να διεκδικήσω ότι πιο υψηλό υπήρχε σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτό όμως, δυστυχώς δεν έγινε εφικτό καθώς η ομάδα μου ο Παναθηναϊκός δεν το συζητούσε καν! Βάση της τότε νομοθεσίας δεν ήμουν επαγγελματίας αλλά ερασιτέχνης και την τύχη μου την όριζε η ομάδα μου. Παρόλο που τους προσφέρθηκαν από πολλές ομάδες του εξωτερικού πλούσια ανταλλάγματα για την αποδέσμευση μου η απάντηση ήταν αρνητική. Θα τα κατάφερνα άραγε αν είχα παίξει σε ομάδα του εξωτερικού με στόχους πολύ υψηλούς όπως το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα; Ποιος ξέρει; Αφού δεν μπόρεσα να το ζήσω μια μεγάλη απορία θα παραμένει…
Η γενιά σας "έχτισε" το άθλημα και το έφερε ψηλά. Γεμίζατε γήπεδα με 10 και 20 χιλιάδες κόσμο. Πως μπορείς να παίξεις σε κλειστό γήπεδο που φαντάζει κολαστήριο;
Συναίσθημα υπέροχο και μοναδικό. Εμείς είχαμε την τύχη να παίζουμε σε γήπεδα όπου υπήρχε το αδιαχώρητο. Τουλάχιστον μέχρι το 1990 όπου και να παίζαμε, είτε σαν γηπεδούχοι είτε σαν φιλοξενούμενοι, τόσο στο Ελληνικό πρωτάθλημα αλλά και σε επίπεδο Εθνικής ομάδας ο κόσμος μας τιμούσε με την παρουσία του. Οι φίλαθλοι των αντιπάλων ομάδων καθόταν μαζί. Δεν υπήρχε η παραμικρή ακρότητα. Το κακό ξεκίνησε τουλάχιστον για το δικό μας άθλημα μετά το 1990.
Θυμάμαι την απίστευτη εμπειρία σε επίπεδο Εθνική ομάδας στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, όπου στον τελικό για την πρόκριση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα με αντίπαλο την σούπερ ομάδα του Καναδά μας τίμησαν και μας ώθησαν με την παρουσία τους 22.000 φίλαθλοι!
Ξεκινήσαμε τελετουργικά να μπούμε στο γήπεδο. Κάναμε ζέσταμα μαζί με την ομάδα του Καναδά σε άλλο χώρο στο ΣΕΦ γιατί όσο ανεβαίνεις επίπεδο τόσο ακολουθείς πιστά το πρωτόκολλο. Στο γήπεδο που γίνεται ο αγώνας μπαίνεις για 12 λεπτά, άρα πρέπει να είσαι έτοιμος-ζεστός.
Όση ώρα ζεσταινόμασταν για τον αγώνα στο βοηθητικό γήπεδο ερχόταν μηνύματα ότι στην αρένα του ΣΕΦ γίνεται χαμός και ότι υπάρχει το αδιαχώρητο. Όταν έφτασε η ώρα να μπούμε στο γήπεδο, σαν αρχηγός της ομάδας μπήκα πρώτος μέσα μαζί με τους διαιτητές και την αντίπαλη ομάδα δίπλα μας του Καναδά. Εκεί για λίγο χάθηκα, μου φαινόταν απίστευτο αυτό που έβλεπα. Ένα τεράστιο γήπεδο υπερ-πλήρες με κόσμο ακόμα και δίπλα στον αγωνιστικό χώρο. Είκοσι δυο χιλιάδες Ελλήνων φιλάθλων με μια φωνή… Ελλάς-Ελλάς-Ελλάς μπορείς-μπορείς να προκριθείς. Γύρισα πίσω στους συμπαίκτες μου και με όση φωνή μπορούσε να βγει από μέσα μου τους φώναξα "Μην κοιτάτε γύρω σας, μην ακούτε τίποτα για να μην χαθεί το μυαλό".
Τελικά τα καταφέραμε, κερδίσαμε 3-1 σετ σε ένα παιχνίδι πολύ σκληρό, με τρομακτική πίεση, τόσο από τον αντίπαλο, αλλά και άλλο τόσο από αυτή την ανυπέρβλητη παρουσία 22.000 Ελλήνων φιλάθλων.
Ο κόσμος σε ρίχνει και σε ανεβάζει απότομα. Εσείς ποια στιγμή θυμάστε πιο έντονα που σας αποθέωσαν και μια στιγμή που νιώσατε αρνητική πίεση;
Είναι πολλές οι φορές που ένιωσα την αγάπη και τον απόλυτο σεβασμό του κόσμου και όχι μόνο από φιλάθλους του Παναθηναϊκού, αλλά και από φιλάθλους αντιπάλων ομάδων. Αυτό όμως που εισέπραξα σαν προπονητής την περίοδο 2004 στον τελικό πρωταθλήματος με αντίπαλο τον Ολυμπιακό ήταν πέρα από την φαντασία μου. Γήπεδο Τάφος του Ινδού, υπήρχε το αδιαχώρητο δυο ώρες πριν την έναρξη του παιχνιδιού. Ο Παναθηναϊκός είχε να πάρει πρωτάθλημα επτά ολόκληρα χρόνια. Σπάσαμε την έδρα του Ολυμπιακού, προηγηθήκαμε 2-1 στις νίκες και με μια νίκη ακόμα θα ήμασταν οι πρωταθλητές. Και έτσι έγινε, και αυτό που έζησα μόλις κερδίσαμε τον τελευταίο πόντο και η ομάδα μου ήταν πρωταθλήτρια μετά από 7 χρόνια ήταν κάτι το απίστευτο. Ένιωσα πολλές φορές σαν προπονητής, γιατί απαγορεύεται να χάνει η ομάδα σου…
Οι σχέσεις με τα άτομα που υπήρχαν στην Εθνική ομάδα, ήταν σχέσεις φιλίας;
γι'αυτό υπήρχαν και επιτυχίες;
Η βάση αυτής της ομάδας ήταν αρκετά χρόνια μαζί και απαρτιζόταν κατά κύριο λόγο από αθλητές του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Ήμασταν μια φουρνιά με μεγάλους αθλητές και πολύ ισχυρές προσωπικότητες. Η πρώτη και μεγαλύτερη νίκη ήταν το δέσιμο που χτίσαμε μεταξύ μας. Πρέπει να έχεις μεγάλους αθλητές για να νικήσεις, ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο προπονητής. Αυτό που ζήσαμε όλοι μαζί σε αυτό το ταξίδι άντεξε στον χρόνο και ακόμα και σήμερα παραμένει το ίδιο δυνατό.
Εσείς παίξατε για τη φανέλα και μάθατε να παίζεται γι'αυτή. Τώρα αντί να παίζουν για τη χρωματιστή φανέλα υπάρχει το χρωματιστό χρήμα. Αυτό κατέστρεψε τον αθλητισμό;
Κάθε χρονική στιγμή έχει την δική της ομορφιά και τη δική της γοητεία. Το να παίζεις για την φανέλα είναι υπέροχο, αν όμως υπάρχουν και απολαβές, γίνεται δυο φορές υπέροχο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο πρωταθλητισμός έχει ημερομηνία λήξης. Φτάνεις στα 30-32 σου και βλέπεις τους πιτσιρικάδες να σε περνούν σαν σταματημένο. Βιολογικά δεν πάει άλλο με τόση καταπόνηση. Και κάπου εκεί φτάνει και το τέλος. Και φυσικά ένας άνθρωπος στα 30-35 είναι νεότατος. Θα πρέπει όμως και να ζήσει.
Ο κόσμος απουσιάζει από το γήπεδο αν εξαιρέσουμε τα derby. Είναι αναστρέψιμη η κατάσταση; Τι φταίει και τα γήπεδα αδειάζουν;
Η έλλειψη πολλών καλών ομάδων είναι ένας σοβαρός παράγοντας για την απουσία του κόσμου στα γήπεδα. Όλοι ξέρουμε εκ των προτέρων πως 2-3 ομάδες θα πρωταγωνιστήσουν στο πρωτάθλημα. Λείπουν οι δυνατοί αγώνες όμως. Τα derby είναι λίγα. Χάνεται το ενδιαφέρον. Το παρήγορο είναι πως κάποιες ομάδες από την επαρχία κρατούν ακόμα ζωντανό το ενδιαφέρον των τοπικών κοινωνιών. Λείπει όμως από το πρωτάθλημα μια δυνατή Ορεστιάδα που με τέτοια ιστορία δεν μπορεί να επανακάμψει. Υπάρχει αγωνία για την Αλεξανδρούπολη αν θα κατέβει στο πρωτάθλημα. Ο Έβρος που έδωσε τόσα πολλά στο Ελληνικό volley σιγά-σιγά χάνεται.
Βλέποντας το στυλ σας, διακρίνει κανείς κοινά στοιχεία με τον Γκάλη. Δύο θρύλοι ο καθένας με τη δική του ιστορία στο άθλημα του.
Κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Νίκο Γκάλη. Ο Γκάλης άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμα του στον Ελληνικό αθλητισμό. Ο άνθρωπος ήταν από μόνος του ένα μεγάλο σχολείο. Τέτοιοι παίχτες με τα χαρακτηριστικά του Νίκου Γκάλη βγαίνουν κάθε 100 χρόνια.
Οι εποχές που ζήσατε δεν έχουν σχέση με το σήμερα καθόλου. Όμως σαν προπονητής τα προλάβατε. Ποια είναι 2 καλά από την κάθε μία εποχή και ποια 2 αρνητικά;
Σίγουρα υπάρχουν διαφορές και κάθε χρονική στιγμή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά. Είναι σημαντικό να διαφυλάξουμε το ωραίο εκείνης της εποχής και να το χρησιμοποιούμε κάποιες φορές σαν σημείο εκκίνησης, ακόμα και αν είναι παλιό. Το ότι δεν μας έδειχνε η τηλεόραση ήταν το μόνιμο παράπονο μας. Οι εφημερίδες όμως αφιέρωναν δυο σελίδες κάθε ημέρα για το volley. Και μιλάμε για τεράστιες κυκλοφορίες. Και τότε οι παράγοντες αθετούσαν το λόγο τους. Κοκκίνιζαν όμως από ντροπή απέναντι μας. Τώρα και τις υποσχέσεις τους αθετούν, και όταν ζητάς απαντήσεις ( σε εμένα συνέβη δυο φορές σαν προπονητής) σου λένε..είπα-ξείπα. Τότε η μητέρα των μαχών ήταν τα ματς μεταξύ Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού. Αν χάναμε για μια εβδομάδα τουλάχιστον ντρεπόμασταν να βγούμε από το σπίτι. Τόσο εμείς και τόσο τα παιδιά του Ολυμπιακού. Άλλες εποχές κι άλλες ηθικές αξίες.
Θα σας βάλω να μου περιγράψετε συναισθήματα σε τρεις φάσεις. Πρώτον τη στιγμή λήξης του αγώνα στον τελικό της Γάνδης. Δεύτερον τη στιγμή στο βάθρο. Και τρίτον μόλις ανοίγετε τις πόρτες στο αεροδρόμιο του ελληνικού και βλέπετε τον κόσμο.
Με την λήξη του αγώνα και την κατάκτηση του μεταλλίου όλοι μας γίναμε μια τεράστια αγκαλιά. Όταν ανεβήκαμε στο βάθρο νιώσαμε πως όλα αυτά τα χρόνια ό,τι χτίζαμε βήμα-βήμα δεν ήταν παρά μια ιδέα που πιστέψαμε, που είχε έρθει ο καιρός της. Σε όλη αυτήν την πορεία η παρουσία και η στήριξη των Ελλήνων φιλάθλων ήταν συνεχής και αδιάκοπη. Η παρουσία τους στο αεροδρόμιο ήταν η φυσική συνέχεια όλης αυτής της κοινής μας πορείας.
Πήρατε βραβείο καλύτερου αθλητή όλων των εποχών με ψήφους από τον κόσμο. Αν αγωνιζόσασταν και παίρνατε τώρα το βραβείο σε αυτήν την εποχή που το Internet χτίζει καριέρες, τι θα ήταν διαφορετικό;
Ήταν ιδιαίτερη στιγμή για την αθλητική μου πορεία όταν το 2005 μετά από ψηφοφορία στην οποία συμμετείχαν αθλητές, φίλαθλοι, δημοσιογράφοι, προπονητές, διαιτητές και παράγοντες του αθλητικού χώρου μου έκαναν αυτήν την ύψιστη τιμή. Μακάρι να γύριζα τον χρόνο πίσω και να ξαναέπαιζα. Δεν θα υπήρχε κάτι το διαφορετικό γιατί απλά δεν θα είχα καμία ανάγκη από τα social media της εποχής μας. Ο καθρέφτης του καθενός είναι το γήπεδο. Μέσα στο τερέν δεν μπορείς να κρυφτείς ή να αποπροσανατολίσεις.
Συνήθως σας ρωτάνε οι άλλοι. Τώρα έχετε τη δυνατότητα να ρωτήσετε εσείς μια φορά αυτούς (δημοσιογράφους-παράγοντες). Τι θα ρωτούσατε;
Ο καλύτερος τρόπος να κρατήσεις το λόγο σου είναι να μην τον δώσεις. Στην εύφορη κοιλάδα των υποσχέσεων πολλοί είναι αυτοί που πέθαναν από την πείνα. Η δανεισμένη γνώση είναι ένα τέχνασμα. Αν λες πολλά, κρίνεις συνέχεια κι έχεις άποψη για τα πάντα χωρίς να σου έχουν συμβεί ποτέ στην ζωή σου, τίποτα από όλα αυτά δεν έχουν αξία. Το ξύλο εκατό χρόνια να μείνει μέσα στο νερό ψάρι δεν θα γίνει ποτέ. Αφήνω εσάς και τον κόσμο να αποκωδικοποιήσει τις απαντήσεις μου.
Το beach volley είχε άλλη αίγλη τότε. Τώρα έχει αποκτήσει χαρακτήρα διαφήμισης προϊόντων-instagram και αν είσαι ωραίος αθλητής-αθλήτρια. Ως αποτέλεσμα να υστερεί από ποιότητα. Συμφωνείτε;
Σίγουρα ζήσαμε ωραία καλοκαίρια τότε. Η δυναμική ήταν μεγάλη, η αίγλη που απέκτησε το beachvolley ήταν τεράστια. Όλα τα μεγάλα κανάλια Ant, Mega και Skai ανταγωνιζόταν μεταξύ τους ποιο θα δείξει τους αγώνες. Η παρουσία διαφημιζομένων ξεπερνούσε κάθε προσδοκία. Φυσικά, κινητήριος μοχλός ήταν οι αθλητές, αθλητές με μεγάλη αξία, που ήταν παρόντες σε όλα τα τουρνουά. Είναι γεγονός πως με το πέρασμα των χρόνων αυτό ατόνησε. Στις γυναίκες τα πράγματα ήταν σαφώς καλύτερα. Ποιος δεν θυμάται την Καραντάσιου, την Σφυρή και την Αρβανίτη. Στους άντρες σαφώς τα πράγματα ήταν πιο κάτω. Ίσως να μην τους δόθηκε το κίνητρο για κάτι καλύτερο. Με τα δικά μου μάτια υπήρχαν καλοί αθλητές , μόνο αυτοί όμως μπορούν να δώσουν τις απαντήσεις για το τι δεν πήγε καλά.
Το volley μένει χαμηλά σε σχέση με τα άλλα αθλήματα. Ακόμα και τώρα που τα άλλα αθλήματα δεν δίνουν καμία χαρά στην Ελλάδα. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Κάθε άθλημα παίρνει το κομμάτι της πίτας, που του αξίζει. Ίσως δυο παράγοντες είναι αυτοί που καθορίζουν την πορεία στο δικό μας άθλημα. Δεν υπήρξε ποτέ ένας επικεφαλής άνθρωπος με όραμα και τεχνοκρατική άποψη. Ο κομματικός σωλήνας πάντα υπερτερούσε με ότι αυτό συνεπάγεται, ανάλογα με την εκάστοτε πολιτική εξουσία. Σωστά όμως θα ρωτούσε εύλογα κάποιος. «Και στα άλλα αθλήματα δεν υπήρχε αυτή η λογική»; Ναι υπήρχε και υπάρχει ακόμα. Απλά στα άλλα αθλήματα υπήρξαν στις εκάστοτε χρονικές συγκυρίες άνθρωποι με ικανότητες που μπόρεσαν να τις αξιοποιήσουν και να ξεπεράσουν τα πολύπλοκα.
Επίσης πάντα ρόλο παίζουν οι υποδομές. Τα παραδείγματα από το μπάσκετ και το πόλο είναι χαρακτηριστικά. Διαχρονικές αξίες, αυτά τα δυο ομαδικά αθλήματα. Συνεχείς δουλειά στις μικρές ηλικίες στα σωματεία. Τα σωματεία είναι οι τροφοδότες. Η Εθνική ομάδα είναι η βιτρίνα. Αν τα σωματεία δουλεύουν σωστά στις μικρές ηλικίες με επικεφαλής γνώστες του αθλήματος, τα αποτελέσματα θα είναι θεαματικά και διαχρονικά. Θα υπάρχει συνέχεια μια δεξαμενή παικτών που είναι και ο τροφοδότης των εθνικών ομάδων.
Ήσασταν αρχηγός σε Εθνική Ελλάδος και Παναθηναϊκό. Ο Καζάζης...είναι αρχηγός και στη ζωή και στο σπίτι του;
Για να μην κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου, αρχηγός φαίνομαι και στο σπίτι, αλλά άλλοι κάνουν κουμάντο. Ειδικά οι δυο μικροί γιοί μου έχουν τον τρόπο. (γέλια)
*Να ευχαριστήσω ακόμα μια φορά τον κ. Στέλιο αλλά και την Έφη Ανέστη για την άψογη συνεργασία μας και που άνοιξαν το σπίτι τους για μένα και το Ξεπέρασέ τους.
Φωτογράφος: Ιωάννα Μορφινού
© Απαγορεύεται η αναδημοσίευση οποιουδήποτε υλικού