Πολλά παιδιά που αγωνίζονται για χρόνια σε μια ομάδα τοπική, που νιώθουν σαν σπίτι τους, μετά κάνουν το βήμα παραπάνω και στοχεύουν ακόμα ψηλότερα, ένα παιδί από αυτά είναι ο Νίκος Παπαδόπουλος. Ο 21 χρονος μεσοεπιθετικός με καταγωγή από το Λιθότοπο Σερρών, ξεκίνησε από τα 6 του στις ακαδημίες της Δόξας Λιθοτόπου και έμεινε εκεί για 12 χρόνια. Αυτά τα χρόνια εκτός από γκολ, πανηγύρισε 3 πρωταθλήματα με την ομάδα του και 2 πρωταθλήματα κεντρικής Μακεδονίας με την Μεικτή ομάδα Σερρών. Ενώ τη δεύτερη και τρίτη θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα φορώντας το περιβραχιόνιο. Ο νεαρός ποδοσφαιριστής, αγωνίστηκε στην Γ εθνική με την ομάδα του Απόλλωνα Παραλιμνίου όπου πήρε σημαντικές εμπειρίες και μετά ήρθε το βήμα στον Πανσερραϊκό στην κ19 και την αντρική ομάδα όπου έπαιξε 28 παιχνίδια σε μια πολύ γεμάτη σεζόν. Πλέον ανακοινώθηκε από τον Πανθρακικό και θα αποτελέσει γρανάζι για την άνοδο της ομάδας στις μεγαλύτερες κατηγορίες. Ο νεαρός μεσοεπιθετικός σπουδάζει στο ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής.
Ξεκίνησες στη Δόξα Λιθοτόπου, μια ομάδα σε ένα χωριό που η κοινωνία είναι πιο κλειστή και πιο δεμένη. Σε τέτοιες συνθήκες πιστεύεις πως δημιουργείς χαρακτήρα και ποδοσφαιρικό θράσος;
Ναι ξεκίνησα το ποδόσφαιρο στην ακαδημία του χωριό μου σε μια πολύ ευαίσθητη ηλικία. Όντως η κοινωνία πιο κλειστή τα άτομα που γνωρίζεις περιορισμένα, αλλά μεγαλώνοντας καταφέραμε να δημιουργήσουμε δυνατούς δεσμούς μεταξύ μας τόσο λόγω καταγωγής όσο και της κοινής αγάπης που είχαμε για το ποδόσφαιρο. Επιπλέον οι αγώνες που δίναμε στο τοπικό, γινόταν με αντιπάλους σχεδόν 15 χρόνια μεγαλύτερους έτσι πρέπει από μόνος του ο καθένας να γίνει πιο σκληρός τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Η μετάβαση από το ποδόσφαιρο της ακαδημίας στο αντρικό επίπεδο είναι ιδιαίτερα δύσκολη πρέπει να είσαι δυνατός σαν χαρακτήρας για να το αντέξεις. Όποτε πιστεύω πως το ποδόσφαιρο στο τοπικό σε ωριμάζει.
Με 12 χρόνια στην ίδια ομάδα, προφανώς έκανες φιλίες και γνωριμίες. Το να αλλάξεις σελίδα ήταν δύσκολο;
Κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που πρέπει να κανείς το επόμενο βήμα. Σίγουρα είναι δύσκολο να αφήνεις την άνεση του χωριού, του ότι και να γίνει εγώ θα παίζω γιατί είμαι από το χωριό. Αλλά αν πραγματικά θέλεις να ανέβεις τότε νομίζω πως πρέπει να βρεις την θέληση και το κίνητρο για να κανείς βήματα μπροστά. Είχα ένα άσχημο πέρασμα και από την ακαδημία του ΠΑΟΚ και σε συνδυασμό με την αποτυχία μου στις πανελλήνιες το βήμα παραπάνω στο ποδόσφαιρο ήταν κάτι που επιδίωκα απεγνωσμένα. Γενικά πιστεύω πως για κάθε παιδί το να αλλάζει σελίδα είναι δύσκολο αλλά αν πραγματικά το θέλεις το βλέπεις διαφορετικά.
Φτάνει στιγμή που αγωνίζεσαι στη Γ εθνική με τη φανέλα του Απόλλωνα Παραλιμνίου, όντας 19 ετών, τί αποκόμισες από αυτή τη σκληρή κατηγορία;
Στο Παραλίμνιο έπεσα πραγματικά από τα σύννεφα. Πήγα στην ομάδα ως το ταλέντο του νόμου , ο καλύτερος παίκτης στο χωριό και την πρώτη εβδομάδα παρακαλούσα να τελειώσει η προπόνηση για να φύγω σπίτι. Η Γ εθνική είναι μια τελείως διαφορετική κατηγορία χρειάζεται περισσότερο δύναμη και ταχύτητα και παίζει καθοριστικό ρόλο η εμπειρία. Σαν ομάδα γενικά βασιζόμασταν σε ποδοσφαιριστές με εμπειρία μου πήρε σχεδόν ένα μήνα να εγκλιματιστώ με τον τρόπο παιχνιδιού. Στην Γ εθνική δεν συγχωρούνται τα λάθη γι'αυτό πρέπει να μαθαίνεις από αυτά.
Ποιες είναι οι συνθήκες που αγωνίζεσαι, ποιες οι ελλείψεις σε αυτές τις κατηγορίες και τί πρέπει να αλλάξει κατά τη γνώμη σου για να βελτιωθούν τα πρωταθλήματα που ακολουθούν την superleague;
Όσο καιρό ήμουν στο Παραλίμνιο είχα την τύχη η ομάδα να είναι σε κορυφαίο επίπεδο οργάνωσης. Μόνο η ομάδα που παρέχει στον ποδοσφαιριστή αυτά που χρειάζεται μπορεί αντίστοιχα να απαιτεί από τον ποδοσφαιριστή το 100%. Δυστυχώς όμως δεν λειτουργούν όλες οι ομάδες έτσι. Συναντήσαμε αντιπάλους που δεν είχα μπάλες για ζέσταμα ή ρούχα προπόνησης. Έτυχε μια φορά να έχουμε αντίπαλο που κατέβηκε με 11 άτομα. Στην Ελλάδα τόσο η Β όσο και η Γ εθνική απαξιώνονται τελείως. Πολύ μικρές έως ανύπαρκτες επιδοτήσεις. Ελλιπέστατη οργάνωση και αδιαφορία για τους ποδοσφαιριστές. Πλέον ο μόνος τρόπος να έχει υγεία μια ομάδα είναι να βρεθεί ένας άνθρωπος ο οποίος έχει κάποια χρήματα και τα επενδύει στην ομάδα και όσο υπάρχει αυτός ο άνθρωπος τόσο θα υπάρχει και η ομάδα. Είναι άπειρα τα παραδείγματα αυτά όπου ακόμα και ιστορικές ομάδες με χιλιάδες κόσμο από πίσω βρίσκονται υπό διάλυση καθώς δεν υπάρχει κάποιος να καλύψει τα έξοδα.
Μετά έρχεται ένα άλμα στον Πανσεραϊκό και στην κ19 και στην αντρική ομάδα όπου είχες πολλές συμμετοχές. Ήταν ένα σημείο που πίστευες πιο πολύ σε σένα στο ότι θα καταφέρεις να κάνεις κι'άλλα μεγάλα επαγγελματικά βήματα;
Ήταν η περίοδος που είχα αρχίσει να βρίσκω τα πατήματα μου να ανεβάζω την απόδοση μου, όποτε δεν έβλεπα με καλό μάτι την αλλαγή αυτή. Στην κ19 κατάλαβα ότι πλέον είμαι ένα επίπεδο πάνω, τόσο σωματικά όσο και εμπειρικά προερχόμενος από τη Γ εθνική. Γι'αυτό και μόλις σε ένα μήνα προωθήθηκα στην πρώτη ομάδα. Είναι εκεί που λες ‘όλα πάνε καλά θα γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και ονειρεύεσαι. Ξαφνικά αποχωρεί ο επενδυτής και η συνέχεια γνωστή για τις ομάδες της Β ' εθνικής. Μαζί με την ομάδα γκρεμίζονται τα όνειρα και οι φιλοδοξίες σου. Η φετινή χρόνια στην Γ' εθνική ήταν διαφορετική βέβαια. Καταλαβαίνω πως το ποδόσφαιρο είναι μια φούσκα. Μπορεί να σε πάει μέχρι το τέλος αλλά μπορεί να σε προσγειώσει απότομα.
Πλέον θα υπηρετείς τον Πανθρακικό πως ήρθε αυτή η απόφαση και ποιο οι στόχοι σου με την καινούργια ομάδα;
Πριν δυο βδομάδες λοιπόν μου μεταφέρουν πως υπάρχει η προοπτική του Πανθρακικού. Έχοντας ήδη ενημερώσει την διοίκηση του Πανσερραϊκού πως θα αποχωρήσω. Συζητάω με την διοίκηση του Πανθρακικού και πραγματικά μένω έκπληκτος από το όραμα και την αγάπη των ανθρώπων για τον Πανθρακικό. Μια εξ ολοκλήρου από την αρχή επιχείρηση να επαναφέρουν τον σύλλογο εκεί που ανήκει. Η ομάδα φέτος στοχεύει στην άνοδο που είναι και μονόδρομος για την ομάδα και μέσω σταδιακών βημάτων να επαναφέρουμε την ομάδα όσο πιο ψηλά γίνεται.
Γίνεται μια προσπάθεια από την ομάδα του Πανθρακικού να επανέλθει στα καλά χρόνια. Πόσο επηρεάζουν οι οικονομικές δυσκολίες έναν αθλητή στην ηλικία σου που κάνει όνειρα για το μέλλον;
Σήμερα δυστυχώς τα χρήματα αποτελούν καθοριστικό παράγοντα τόσο για την πορεία μιας ομάδας, όσο και για την εξέλιξη του ίδιου του αθλητή. Πλέον τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά στο χώρο του ποδοσφαίρου. Το επίπεδο έχει ανεβεί, έχουν μπλεχτεί στο παιχνίδι μάνατζερ, εταιρίες, χορηγοί. Η οικογένεια για να στηρίξει τον αθλητή πρέπει να πληρώσει μάνατζερ, γυμναστές εξοπλισμό πράγματα που οι ομάδες δεν καλύπτουν ως επι το πλείστον.
Εντελώς ουτοπικά, βλέποντας στο μέλλον, σε ποια ελληνική ομάδα θα ήθελες να αγωνιστείς και να πανηγυρίζεις νίκες και τίτλους;
Αν και δεν σας κρύβω πως η ομάδα που υποστηρίζω είναι ο ΠΑΟΚ, θα ήθελα πολύ να πάρω κάποιον τίτλο με κάποια μικρότερη ομάδα παραδείγματος χάρη Αστέρας Τρίπολης ή ΟΦΗ. Πιστεύω η χαρά που θα δώσουμε στον κόσμο θα είναι πολλαπλάσια καθώς θα έχουν κάτι για να θυμούνται.
Οι φωτογραφίες δεν μας ανήκουν, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα σε αυτές