Στη γειτονιά του Αγίου Δημητρίου στην Αθήνα, βρίσκεται ο αθλητικός σύλλογος "Αίαντας". Είναι μια μεγάλη αθλητική οικογένεια με περίπου 100 αθλητές που κατεβαίνουν σε αγώνες για πρωταθλητισμό αυτά τα 25 χρόνια λειτουργίας της. Πέρα από το taekwondo, ο σύλλογος έχει τμήματα ενόργανης, ρυθμικής και του Αγωνιστικού Αερόμπικ. Εκεί γνώρισα την πανελληνιονίκη του Taekwondo Δανάη Χιώτη, που έχει πολλές διακρίσεις, στα 15 χρόνια που ασχολείται με το άθλημα. Έχει μαύρη ζώνη και 2dan. Πρόσφατα βγήκε 5η στο Πανευρωπαϊκό βαθμολογούμενο πρωτάθλημα G1 της Κωνσταντινούπολης, και τώρα προετοιμάζεται για ακόμα ένα βαθμολογούμενο πρωτάθλημα αλλά G2. Η 19 χρονη Δανάη με καταγωγή από τα Γρεβενά, προσπαθεί με τον προπονητή της Θοδωρή Ζηνέλη να φτάσει όσο πιο ψηλά γίνεται. Όσο για τις σπουδές της είναι σχετικές με αυτό που αγαπάει δηλαδή τον αθλητισμό. Σπουδάζει λοιπόν στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών στη Γυμναστική ακαδημία. Πιστεύει πως πρέπει να ξεκινάνε τα παιδιά σε πολύ μικρή ηλικία οποιοδήποτε άθλημα και πως οι πρωταθλητές δεν πρέπει να παραγκωνίζονται από το κράτος. Πάμε να δούμε τι μας είπε!
Ποιο το επίπεδο στο γυναικείο Taekwondo;
Το Taekwondo εξελίσσεται συνεχώς και μαθαίνεις καινούργια πράγματα. Το επίπεδο είναι πολύ υψηλό και ανταγωνιστικό. Αυτό συμβαίνει ειδικά στα Πανευρωπαϊκά και Παγκόσμια πρωταθλήματα. Το γεγονός ότι οι αθλητές του εξωτερικού έχουν ουσιαστικά επιλύσει όλα τα προβλήματα τους μέσω του κράτους που τους στηρίζει, είναι πιο εύκολο. Ας πούμε οι Τούρκοι αθλητές κατέβαιναν έχοντας μαζί τους μάγειρες και μασέρ. Εμείς πρέπει να λύσουμε μόνοι μας τα όποια προβλήματα.
Χάνοντας το προνόμιο της μοριοδότησης για το Πανεπιστήμιο, ποια είναι η κατάληξη για τους αθλητές ;
Εγώ έτσι μπήκα στο Πανεπιστήμιο. Ήταν μάλιστα ένα πολύ σημαντικό κίνητρο με τη συμμετοχή μου στο Πανευρωπαϊκό. Αν αποφασιστεί τελικά αυτό, θα κοπούν όλα τα κίνητρα των αθλητών. Είναι σημαντικό να δίνεις μια επιβράβευση σε κάποιον που κάνει τα πάντα να σηκώσει στο ψηλότερο σημείο του βάθρου την ελληνική σημαία. Η κατάληξη από τη μια είναι πως οι αθλητές θα παρατήσουν τον αθλητισμό για να κάτσουν να διαβάσουν για να μπούνε στο πανεπιστήμιο και έτσι ο ελληνικός πρωταθλητισμός θα χάσει πολλά.
Είναι άδικο για τους υπόλοιπους που διαβάζουν για να περάσουν στο πανεπιστήμιο;
Δεν είναι καθόλου άδικο το να μοριοδοτούνται οι αθλητές γιατί όταν μπεις σε μια σχολή πρέπει να διαβάσεις και είναι καθαρά δική σου ευθύνη αν θα πάρεις πτυχίο. Σίγουρα θα βοηθήσει η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, όμως αν οι αθλητές δεν θέλουν και δεν έχουν χρόνο να διαβάσουν, απλά θα μείνουνε πολλοί αθλητές αγράμματοι.
Εσύ είσαι περήφανη όταν σηκώνεις την ελληνική σημαία στο βάθρο, η Ελλάδα ανταποκρίνεται;
Γενικά είμαστε σε μια δύσκολη εποχή. Όταν ανεβαίνω στο βάθρο με τη σημαία, είναι καθαρά δική μου ανταμοιβή. Το κάνω και ανταμείβομαι για τους κόπους και τις θυσίες που έχω κάνει. Η χρηματοδότηση που δίνει το κράτος είναι ελάχιστη και η βοήθεια που προσφέρει επίσης μικρή. Όμως πραγματικά εκεί ξεχνάω τα πάντα. Ό,τι έχω περάσει και όλους τους πόνους και τις θυσίες που έχω κάνει. Εκεί διαγράφονται όλα, και είναι ένα υπέροχο συναίσθημα.
Με τη βοήθεια των χορηγών υπάρχει ελπίδα, θες να μας πεις για το δικό σου χορηγό;
Εγώ ευτυχώς έχω την AS Company, το καλό παιχνίδι. Είναι εταιρεία για επιτραπέζια παιχνίδια. Με έχουν στηρίξει πάρα πολύ σε κάθε ταξίδι και χρηματικά αλλά και ψυχολογικά και είμαι ευγνώμων γι'αυτό.
Θα ήθελες να ζεις από αυτό που αγαπάς και να γίνει επαγγελματικά;
Αυτό θα ήταν πολύ ωραίο να συμβεί. Θα μου άρεσε γιατί με αυτό έχω μεγαλώσει. Δεν έχω σκεφτεί ποτέ να φύγω και θέλω να συνεχίσω είτε ως αθλήτρια είτε ως δασκάλα, εξάλλου γι'αυτό σπουδάζω γυμναστική ακαδημία. Μου αρέσουν πολύ τα παιδιά και θα ήθελα να συνεχίσω έτσι.
Ποιος ο δεσμός με τον προπονητή σου σε ένα ατομικό άθλημα;
Ο προπονητής μου ο κ. Θοδωρής Ζηνέλης είναι για μένα ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους στη ζωή μου. Αρχικά με έχει μεγαλώσει εδώ μέσα όλα αυτά τα χρόνια. Από τα 4-5 χρονών μέχρι τώρα ως γυναικείο επίπεδο μου έχει σταθεί σε όλα. Είναι εκεί σε δύσκολες και όμορφες στιγμές και με στήριξε σε κάποιο τραυματισμό ίσως και μου έδωσε το χέρι να σηκωθώ.
Πόσο σημαντικός ο ρόλος των γονιών για σένα; και τι στερήθηκες εσύ λόγω αθλητισμού;
Κανείς δεν περίμενε αυτά τα αποτελέσματα. Το ότι θα συνεχίσω από τόσο μικρή ηλικία. Με στήριξαν απίστευτα πολύ οι γονείς μου, με τις διατροφές και τους διατροφολόγους μου, ψυχολογικά και φυσικά χρηματικά σε πάρα πολλά. Η οικογένεια έχει στερηθεί πολλά, ώστε να πάω εγώ σε διεθνή και παγκόσμια. Έχω στερηθεί πάρα πολλά. Αρχικά την ανέμελη εφηβεία. Δεν ήμουν ποτέ χωρίς πρόγραμμα και αδιάφορη. Είχα πάντα πράγματα να κάνω που αφορά τη διατροφή τον ύπνο και το πότε θα έβγαινα έξω. Στερήθηκα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής αυτό της φιλίας διότι δεν μπορούσα να ακολουθήσω στο πρόγραμμα. Αλλά και εκδρομές με το σχολείο όπως 5ημερες αφού θα είχα προετοιμασία για κάποιο διεθνή ή παγκόσμιο. Δεν έχω μετανιώσει όμως, γιατί έχω πάρα πολλά, μου έχει δώσει ο πρωταθλητισμός τόσα πολλά συναισθήματα και εμπειρίες που άλλα παιδιά δεν θα μπορέσουν να νιώσουν. Ο πρωταθλητισμός όσο του δίνεις τόσα σου δίνει πίσω.
Ποια είναι η καλύτερη και χειρότερη σου στιγμή στο taekwondo;
Την χρονιά που θα έδινα πανελλαδικές, έκανα καλοκαιρινή προετοιμασία για τη συμμετοχή μου στο Πανευρωπαϊκό. Υπήρχε πίεση από το φροντιστήριο μου "ΕΞΕΛΙΞΗ" , αλλά από την πλευρά τους
με εντατικά μαθήματα ψυχολογική και οικονομική υποστήριξη με υποστήριξαν. Είναι πολύ σημαντικό στις μέρες μας να υποστηρίζεται ένας αθλητής σε εκπαιδευτικό επίπεδο
ρίσκαρα και κατέβηκα στους αγώνες και τελικά το πήρα και μπήκα στα μετάλλια. Το λέω και ανατριχιάζω αυτή τη στιγμή.
Από την άλλη, η χειρότερη στιγμή ήταν το 2015 όταν ανέβηκα επίπεδο και στο πανελλήνιο πρωτάθλημα βγήκα 2η θέση και στερήθηκα την Εθνική ομάδα. γιατί τότε έπρεπε να βγεις μόνο πρώτος για να μπεις στην Εθνική. Ήταν πολύ άσχημο το συναίσθημα θυμάμαι γιατί δεν ήμουν εκτός εθνικής μέχρι τότε.
Φωτογράφος: Ιωάννα Μορφινού
