Η παρθενική συνέντευξη για το blog έγινε με τον Χριστόφορο Ναζίρογλου από το Ρετζίκι Θεσσαλονίκης. Είναι πλέον απόφοιτος Νομικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ο πρώτος καλεσμένος στο «Ξεπέρασε τους». Από το δημοτικό μέχρι το λύκειο ασχολήθηκε με το Taekwondo, αλλά σταμάτησε λόγω σοβαρού τραυματισμού στο γόνατο. Η αφορμή για τις πολεμικές τέχνες ήταν η ταινία «Karate Kid». Έχει τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδας, της δεύτερης θέσης στο Παγκόσμιο, μαύρη ζώνη και 2 dan. Θα ήθελε να ασχοληθεί με την ενόργανη. Πάμε να δούμε γιατί έτρεχε μέχρι τα Γιαννιτσά για προπόνηση και γιατί θεωρεί πως τελικά δεν αξίζει ο πρωταθλητισμός.
Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος των γονέων σε ένα ατομικό άθλημα; Γενικά είναι σημαντικός στον αθλητισμό. Το γεγονός ότι πηγαίναμε Γιαννιτσά σχεδόν καθημερινά για προπόνηση, το σκέφτομαι τώρα και φαντάζει τρελό. Όμως με στήριξε πολύ ο πατέρας μου. Όταν είσαι παιδί, αν δεν έχεις τη στήριξη από το γονιό σου δεν γίνεται.
Οι αθλητές των πολεμικών τεχνών που φέρνουν μετάλλια στη χώρα μας λαμβάνουν την ανάλογη αγάπη από τον κόσμο; Σύγκριση με τα ομαδικά αθλήματα; Αυτά τα αθλήματα όπως η πυγμαχία το Taekwondo κ.λπ. , εφόσον δεν γνωρίζεις και δεν καταλαβαίνεις πως παίζονται δεν σε μαγεύουν τόσο. Δεν υπάρχει και μεγάλο κοινό οπότε σίγουρα δεν λαμβάνουν αγάπη όπως στα ομαδικά. Όμως οι ολυμπιονίκες μας: Μουρούτσος, Νικολαίδης, Μυστακίδου, έχουν γνωρίσει μεγάλη αναγνώριση. Θεωρώ, πως οι αθλητές λαμβάνουν μεγαλύτερη αξία από αυτή που τους αναλογεί και θα αιτιολογήσω. Του δίνονται μόρια για το πανεπιστήμιο, τους βάζουν στο δημόσιο αν φέρουν ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο μετάλλιο. Αντίστοιχα σε έναν που διαβάζει πάρα πολύ, δεν πηγαίνει κανείς να του δώσει ένα μετάλλιο.
Από που πηγάζει η πικρία των αθλητών παρόλο που γυρνάνε με ένα μετάλλιο στο στήθος; Αυτή η πικράδα που λες, πιστεύω πηγάζει περισσότερο επειδή δεν τους στήριξε η κοινωνία και το ελληνικό κράτος μέχρι να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο. Σε προγενέστερο στάδιο βρίσκεται το πρόβλημα. Είναι πιστεύω και λίγο θέμα marketing, επειδή τα υπόλοιπα αθλήματα μπορείς να τα παίξεις και στη γειτονιά σου, ενώ (π.χ. τένις) δεν μπορείς. Ένας άνθρωπος ο οποίος έχει πάρει πολύ αγάπη είναι ο Πετρούνιας.
Πως φαντάζεσαι ως βασιλιά του αθλητισμού το Taekwondo και όχι το ποδόσφαιρο; (γέλια) Φαντάζομαι παιδάκια να πλακώνονται στους δρόμους. Το φαντάζομαι πολύ αστείο, γιατί ταυτίζεσαι, οπότε αντί να παίζεις μπάλα θα πλακώνεσαι στη μέση του δρόμου. Πολύ ωραία ερώτηση. Στον αθλητισμό καλλιεργείς σώμα και πνεύμα. Στις πολεμικές τέχνες που κυριαρχεί η σωματική επαφή, λάμβανες από τον προπονητή σου τη νοοτροπία του να μη χρησιμοποιείς τις λαβές και τα χτυπήματα εκτός πλαισίου αθλητισμού; Είναι θέμα προπονητή και ήμουν τυχερός σε αυτό το κομμάτι, γιατί πάντα λέγαμε πως δεν τα χρησιμοποιούμε, εκτός και αν παραστεί απόλυτη ανάγκη. Υπήρχε γενικά ένα κλίμα ευγενής άμιλλας και αθλητισμού, που όταν τελειώναμε τους αγώνες είτε χάναμε είτε κερδίζαμε, μέναμε φίλοι και βγαίναμε αγκαλιά από το χώρο. Αλλά πολλές φορές βάζουν ως μοναδικό στόχο ένα μετάλλιο που θα σου δώσει μόρια για το πανεπιστήμιο και κάπου εκεί χάνεται ο συναγωνισμός και μπαίνει ο ανταγωνισμός. Έτσι επειδή κυνηγάς κάτι πολύ σημαντικό, νοθεύεται το υγιές πνεύμα.
Έχεις χρησιμοποιήσει ποτέ το taekwondo έξω στο δρόμο; Μια φορά πριν από 2-3 χρόνια είχανε πάει να με ληστέψουν στα πανεπιστήμια μαζί με 2 φίλους και 1 κοπέλα. Εκείνοι ήταν 6. Και όταν ήρθανε μπροστά μας, ασυναίσθητα επειδή εκείνη την ώρα μιλάνε τα ένστικτα της επιβίωσης, έπιασα έναν και του έδωσα κουτουλιά, ούτε λαβές,ούτε κλωτσιά ούτε μπουνιά. Θεωρώ πως αθλήματα όπως το Kung fu και το Taekwondo που είναι πολύ τεχνικά, θέλουν πάρα πολλά χρόνια για να βγάλεις κινήσεις στο δρόμο, σε αντίθεση με το kickboxing που μπορείς να το χρησιμοποιήσεις. Πιο εύκολο είναι για τους προπονητές αυτά.
Πέρασες απ’όλες τις ζώνες φτάνοντας στη μαύρη ζώνη, πόσο δύσκολο ήταν αυτό; Τώρα άλλαξε απ’ότι ακούω, παλιά τουλάχιστον τα πράγματα ήταν αλλιώς. Υπάρχει μια παραφιλολογία πάνω στο θέμα, γιατί όποιος ξεκινήσει και κάνει για χρόνια TaeKwondo, θα φτάσει κάποια στιγμή στη μαύρη ζώνη. Οι εξετάσεις ήταν τυπικές. Πάλευες για να γίνεις καλύτερος και όχι τόσο για τη ζώνη. Εγώ για να πάρω τη μαύρη και τα dan, έκανα πολλά πράγματα επειδή έπεσα και σε έναν προπονητή που μας δίδαξε πολλά. Ας πούμε, έχω δει σε αγώνες μισή πράσινη να κερδίζει τη μαύρη...δεν έχει να κάνει.
Τι μνήμες ξυπνάει το Παγκόσμιο πρωτάθλημα Galeb στη Σερβία; Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά που ήμασταν όλη μέρα στο γήπεδο και όταν γύρισα στο ξενοδοχείο να πονάω παντού από τα χτυπήματα αλλά είχα κατακτήσει τη δεύτερη θέση και όταν ξάπλωσα κρεμόταν το αργυρό μετάλλιο στο λαιμό. Ήταν πολύ γεμάτο συναίσθημα, όπως και όταν ανέβηκα στο βάθρο. Απλά τώρα συνειδητοποιώ πως δεν άξιζε τελικά όλος αυτός ο πρωταθλητισμός. Κάνεις θυσίες χάνοντας όλα αυτά που θα έκανες σαν παιδί και δεν αξίζει πιστεύω. Εκτός και αν το θέλεις πάρα πολύ. Όταν σταματήσεις το άθλημα, βγάζεις πάντα προβλήματα από τραυματισμούς. Επίσης μένει και το πνεύμα πίσω, και βλέπεις αθλητές που δεν μπορούν να μιλήσουν στη κάμερα.
