Οι τρεις τελευταίες χρονιές για τον ΠΑΟΚ θα μπορούσαν να χωριστούν σε τρεις κατηγορίες συναισθημάτων. Σίγουρα δεν μπορείς να τα ισοπεδώσεις όλα, αν και αυτό κάνουν ήδη πολλοί. Ο ΠΑΟΚ περιέχει το συναίσθημα της περηφάνιας για σπουδαία match, της πικρίας για αγώνες που έδωσε τα πάντα και λόγω άλλων συνθηκών αποκλείστηκε και το τρίτο συναίσθημα είναι η ντροπή όταν χάνει από κατώτερους αντιπάλους. Ο ΠΑΟΚ για ακόμα μια χρονιά αποκλείστηκε από την Ευρώπη νωρίς παρόλο που κέρδισε (3-2) τη Σλόβαν, με τα γκολ των Λημνιού,Σβιντέρσκι και Γιαννούλη. Ήθελε ένα τέταρτο γκολ για να περάσει αλλά δεν μπόρεσε. Ωστόσο θα κρατήσω τα δάκρυα του Γιαννούλη στο τέλος. Εγώ πιστεύω πως ο ΠΑΟΚ κόντρα στην πολύ κατώτερη Σλόβαν Μπρατισλάβας, δεν έχασε την πρόκριση στην Σλοβακία, αλλά στην Τούμπα. Όταν λες επί μια εβδομάδα "συγκεντρωμένοι για κάθε ενδεχόμενο" και πως θα την διαλύσεις στην έδρα σου αλλά τρως δυο γκολ, δεν γίνεται να έχασες την πρόκριση εκτός έδρας. Ο ΠΑΟΚ την έχασε στη Θεσσαλονίκη. Γιατί το πιο πιθανό (που και εγώ το πίστευα) ήταν ο ΠΑΟΚ να σκοράρει 5 ή 6 φορές και να κλείσει την κακή παρένθεση της Σλοβακίας. Αλήθεια τώρα όμως 30 τελικές και ουσιαστικά λίγες απείλησαν, πως να βάλεις 5 γκολ; Δεν γίνεται ο αντίπαλος με 3 σουτ να βάζει δυο γκολ, έστω και αν και στα δύο παίζει ρόλο η τύχη.
Ο ΠΑΟΚ λοιπόν κλείνει νωρίς τις Ευρωπαϊκές υποχρεώσεις του με συγκομιδή 1 νίκη, 1 ισοπαλία και 2 ήττες και συνολικά 7 γκολ υπέρ και 8 κατά. Ο δικέφαλος του Βορρά σταμάτησε την προσφορά στην Ελλάδα έχοντας δώσει 300 βαθμούς αλλά σαν σύλλογος χάνει έδαφος για την επόμενη χρονιά που θα τον περιμένει ίσως ακόμα πιο δύσκολη κλήρωση (επιπέδου Άγιαξ και χειρότερα).
Πρώτο συναίσθημα: ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ
Ο ΠΑΟΚ έχει κάνει σπουδαία match που τα ζήλεψαν όλες οι ομάδες και πήρε προκρίσεις ή νίκες ή ακόμα και ισοπαλίες παλικαρίσιες με μεγάλες ομάδες. Μια η Φιορεντίνα, μια η Σάλκε, μια η Ντόρτμουντ, μια η Σπαρτάκ Μόσχας, μια-δυο-τρεις ο Άγιαξ...αλλά το όνειρο των ομίλων παραμένει άπιαστο. Ο ΠΑΟΚ έχει σπουδαία ομάδα με πολύ ποιότητα και το ντάμπλ του έχει φορτώσει πολύ βάρος στις πλάτες. Πόσες φορές ο δικέφαλος έχει δώσει Ευρωπαϊκά παιχνίδια και λες μα γιατί δεν παίζει έτσι και στην Ελλάδα να τρίβουμε τα μάτια μας; Είναι στο dna του αυτό το σκαμπανέβασμα που πρέπει να αποβάλλει και να αποκτήσει διάρκεια.
Δεύτερο συναίσθημα: ΠΙΚΡΙΑ
Το ποδόσφαιρο είναι άθλημα ψυχολογίας. Ο ΠΑΟΚ πήγε με ανεβασμένη ψυχολογία κόντρα στην υπερ-ομάδα του Άγιαξ και όχι απλά δεν τον φοβήθηκε, αλλά τον "τσάκισε" απλά δεν τον λύγισε εντελώς. Οι παίκτες είναι άνθρωποι και δεν γίνεται να μην τους επηρεάζει ένας ακόμα άδικος αποκλεισμός λόγω ατυχίας. Το μυαλό έμεινε πίσω παρόλο που το σώμα βρίσκεται στο παρόν. Την πικρία την νιώθουν και οι παίκτες όχι μόνο ο κόσμος. Δεν είναι δυνατόν να μη θέλουν οι παίκτες του ΠΑΟΚ να παίξουν στο Webley ή στο Anfield ή στο Camp Nou.
Τρίτο συναίσθημα: ΝΤΡΟΠΗ
Δεν διαπραγματεύομαι αν ο ΠΑΟΚ έπρεπε να περάσει από τον Άγιαξ, αυτό εννοείτε και το είδε όλη η Ευρώπη. Αλλά έπρεπε αν είχε λίγο πείσμα και νεύρο, να κάνει πορεία στο Europa League. Ο ΠΑΟΚ τα προηγούμενα χρόνια είχε ταυτιστεί με τη τη διοργάνωση και έκανε σπουδαία πράγματα. Τώρα που μπορεί να κάνει το βήμα παραπάνω, δεν φτάνει καν στην πηγή; Τα λεγόμενα "χωριά" Έστερσουντς, Βίντι και Σλόβαν έκαναν πάρτυ και πανηγύρισαν προκρίσεις σε βάρος του ΠΑΟΚ και δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις στην τραγική εικόνα ή την τραγική λογική του ΠΑΟΚ να υποτιμήσει αυτές τις ομάδες. Και ενώ έδειχνε πως πήρε το μάθημα του τα δύο προηγούμενα χρόνια, έκανε τα ίδια πάλι στη Σλοβακία, την γνωστή αγγαρεία. Γι'αυτό επιστροφή στην superleague και του χρόνου πάλι από την αρχή.
Για την ιστορία ο ΠΑΟΚ του Αμπέλ Φερέιρα έπαιξε με τους: Πασχαλάκη, Ροντρίγκο, Βαρέλα, Κρέσπο, Γιαννούλη, Εσίτι (64' Μίσιτς), Ελ Καντουρί (31' Ντούγκλας), Λημνιό, Μπίσεσβαρ, Πέλκα (46' Σβιντέρφσκι), Άκπομ.
Οι φωτογραφίες δεν μας ανήκουν, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα σε αυτές